Tekst

Zomaar een gedicht

Ze zijn ons maar geleend,
die vele mooie dingen,
die lief vertrouwd en veilig
ons dagelijks omringen.

Het is ons maar geleend,
gezondheid, welvaart, leven,
en wij pakken het aan
als was het ons gegeven.

Het is ons maar geleend,
alles waarvoor wij sparen,
alles wat wij beminnen,
alles wat wij bewaren.

Ze zijn ons maar geleend,
de vele aardse dingen.
Ons onbetwistbaar eigendom
zijn de vele herinneringen.

Gedichtje Marleen
Lief schatteke,
Jij zei me altijd dat ik zo goed kan rijmen en dichten,
Ik wou dat ik het nu kon om mijn hart te verlichten.
M’n hartje doet zo pijn,
Loopt over van verdriet
Omdat je ons veel te snel verliet.
Hoe moet het nu verder zonder jouw?,
Het huis zo leeg en stil.
Geen vraagjes meer voor mij,
Ik moet nu verder zonder je warmte aan mijn zij.
Stuur me a.u.b. wat van jouw uitzonderlijke kracht
Zodat het de pijn in m’n hartje verzacht.

Papa
Papa,
Veel te vroeg ben je van ons heengegaan.
Veel te plots hebben we je moeten loslaten.
We wisten dat je niet langer bij ons kon blijven.
Maar zo snel, dat had niemand verwacht.
We kunnen het nog steeds niet goed geloven.
Duizend woorden zijn te weinig
om te zeggen hoe jij was.
Duizend woorden zijn te weinig
om te zeggen hoeveel we je zullen missen.
Duizend woorden zouden we kunnen schrijven over jou,
en dan nog is alles niet gezegd.
Er is nog zoveel dat we je willen vertellen,
Zoveel dat we je nog willen vragen.
We zouden je raad nog dikwijls kunnen gebruiken.
De leegte die jou heengaan achterliet
zal nooit meer gevuld kunnen worden.
Maar we weten dat je ergens altijd bij ons zal zijn,
dat we onze verhalen nog tegen je kunnen vertellen,
en als we je raad nodig hebben,
denken we aan je kalmte en doordachtheid
waarmee jij ons steeds hielp.

Annelies
Lieve lieve lieve Erwin,
Het was zo fijn om je openingszin telkens zo te horen.
Het was zo fijn om je een hand te geven op onze eerste ontmoeting.
Het was zo fijn om een berichtje te krijgen dat Didier vertrokken was naar mij.
Het was zo fijn om je bij mij thuis te verwelkomen voor een barbeque.
Het was zo fijn om je te horen zeggen “Ik heb eens een vraagske”.
Het was zo fijn om je te zien genieten wanneer je drie zonen weer op dreef waren aan tafel met hun vuile praat.
Het was zo fijn om je te horen snurken ’s avonds in de zetel.
Zo veel leuke, zalige, gelukkige herinneringen. Het was helemaal niet fijn om je in deze vijf jaar en enkele maanden dat we elkaar kennen, je stillekes achteruit te zien gaan. Nog zelf met je rode scooter het huis onveilig maken, mee aan tafel eten, mee naar de zee of op uitstap gaan. Dat ging allemaal de laatste jaren niet meer. Maar je bleef goed lachs, genieten van de kleine dingen. Zoals met z’n alle op het terras bij jullie thuis te zitten, komedies te zien op tv, geswanjeerd te worden door de thuisverpleegkundigen, enzovoort. Erwin, als ze aan mij zouden vragen om jou te beschrijven, dan zou het als volgt zijn: Je bent een fantastische schoonpapa. Ik mis je enorm!

Olivier
Ik zou kunnen vertellen
hoe ik mijn vader zag.
Ik zou kunnen vertellen
hoe hij genoot van elke dag.
Ik zou kunnen vertellen
wat een prachtige vader hij was.
Maar wat ik liefst van al vertellen wou
is hoeveel ik van hem hou.

Marleen
Uren zit ik hier op een wit blad te staren , denkend hoe ik je levensloop in een beperkte tijd moet verwoorden. Dit zal niet gemakkelijk zijn. Er is namelijk zoveel wat ik over je wil vertellen.
Ik zou beter een boek over je schrijven, dit word ongetwijfeld een bestseller. Een lichtpunt voor iedereen die een zware ziekte draagt
Een voorbeeld voor diegenen die nog niet beseffen hoe gelukkig ze mogen zijn met een goede gezondheid.
Niets kon vermoeden toen jij op 16 juli 1965 gezond en wel ter wereld kwam, je later zo een zware ziekte zou krijgen.
Je groeide op in een warm nest waar je moeke en voke altijd voor je klaar stonden. Je was een brave kapoen, altijd blij. En zelden ziek.
Hoogstens is een vallingske of een kinderziekte. Opgroeiend als enig kind was je niet vaak alleen. Je was altijd omringd door vriendjes om samen met te ravotten.
Zelfs bij de troep hadden ze niet kunnen denken dat jij ooit zo ziek zou worden want ze keurden je goed voor de lichting bij de stormfuseliers. Van jouw te mogen horen was het een zware maar plezante tijd.
Kort na je legerdienst leerden wij elkaar kennen. Liefde op het eerste zicht. We maakten plannen, kochten grond, trouwden in ’89. Ons geluk kon niet op toen in ’90 onze eerste zoon geboren werd. Zo blij je was met een zoon. Want nu was er immers een viergeslacht in de familie Mertens.
Toch was er voor de geboorte toch wat zorgwekkend nieuws geweest want je werd plots blind aan 1 oog. Het bleek een oogzenuwontsteking te zijn. De oogarts stuurde ons door voor bijkomend onderzoek want hij vermoedde MS. Een diagnose die ons toen niet bevestigd werd.
Ons leven ging verder, jij startte de bouw van ons huisje op. Samen met de hulp van je voke en mijn pa werd er flink gewerkt voor en na het werk.
Zoals elk jong koppel hadden we een druk leven. Werken , bouwen en ondertussen ons gezinnetje compleet maken met nog twee schatten van kinderen erbij. Druk druk druk!
De kleine kwaaltjes die ondertussen af en toe de kop op staken wijten we aan oververmoeidheid. Het is niet niks in shiften te werken, een huis te bouwen en 3 kinderen op te voeden.
Na een lange periode van onzekerheid viel in ‘ 98 de diagnose van MS. Voor mij kwam dat aan als een mokerslag, jij pakte het slechte nieuws beter op. Jij had altijd in je achterhoofd gehouden wat de oogarts jaren eerder had vermoed. Je bleef niet bij de pakken zitten, dat huis moest af en werken zou je blijven doen. Je werk was je lust en leven, de collegialiteit op het werk was groot. Ze hielpen je bij het zware werk. Je hebt de ploeg zelfs opgetrommeld om mee te pannen op het dak van ons huis te leggen. Letterlijk en figuurlijk zat ik met een hoop mannen op m’n dak. In 2000 moest je na een zware opstoot het werk opgeven. Het werken en de afwerking van het huis hadden je veel energie gekost. Er volgde een moeilijke periode want hoe vul je dan je dagen in. Dagcentrum de piramide bracht later een mooie invulling van je dagen. Je ging er zeer graag naartoe. Werkte graag met pitriet. “ heb je weer met die pittige grieten gewerkt” zei ik dan grappend . en plezier dat je dan had.
De collega’s van het werk lieten je niet vallen , zij organiseerden een benefiet waar je die dag enorm van genoten hebt. Later organiseerden onze buren ook een benefiet. Jij kon er niet aan uit. Zoveel mensen die zoveel moeite deden allemaal voor jouw. Met die centjes konden we aanpassingen doen aan het huis, een scookerke voor je kopen waar je later heel de buurt hier onveilig mee zou maken. Je ging graag op stap om met de buren een klappeke te doen. Te gaan kijken hoe anderen mensen bouwden aan hun huis.
De buren leerden je zo ook beter kennen. En hadden veel bewondering voor je moed en optimisme. Als ze vroegen hoe het met je ging antwoordde je steeds” ik mag niet stoefen maar ook niet klagen”.
Stillekes aan ging je steeds verder achteruit, moest je meer en meer prijsgeven. Kon er iets niet meer, zochten we samen naar een manier om het op te lossen. Ondertussen had ik Luke leren kennen. Ik was er niet achter op zoek gegaan, het is me gewoon overkomen. jij gunde me deze relatie. Jij en Lu werden 2 handen op ene buik. Je zei altijd, Luke is Marleentjes vriend en mijne beste maat. Lu was er niet alleen voor mij, ook voor de kinderen en hij verzorgde jouwj met evenveel liefde en toewijding als ik. Ergens had jij wel gedacht dat je niet lang in ons midden zou zijn. Te weten dat er nog iemand voor mij en de kinderen zou zorgen stelde je gerust. De laatste jaren ging je niet meer alleen op stap. Het ging niet meer, je ging een paar dagen per week naar het dagcentrum, 1 dag pr week naar Melsbroek voor interne revalidatie en de anderen dagen was je thuis. Je keek graag tv. Keek graag naar blokken en Formule 1 ook humor zag je graag. Wij zullen uit gewoonte om kwart voor 6 nog steeds VTM opzetten voor het nieuws om dan te zappen naar TV1 zodat je daar het nieuws ook kon zien en om half 7 was het dan tijd voor blokken.
Na blokken keek je uit naar de komst van de verpleging. Altijd met een vraagje vooraf “ schatteke, ik heb natuurlijk nog een vraagje, weet jij wie er komt sebiet”. En als de verpleging er was kreeg ze een begroeting met “ goedenavond super lieve lieve …”
Ongelooflijk waar jij steeds weer die moed vandaan haalde en je dankbaarheid voor de goede zorgen terwijl je steeds verder achteruit ging. In oktober van vorig jaar werden we opgeschrikt door een epilepsieaanval. Toen al ben je door het oog van de naald gegaan. Ook te wijten aan het verloop van je ziekte. De schrik zat er goed in, geen seconde verloren we je uit het oog. Alle middelen werden in gezet om je zo goed mogelijk op te volgen. Ondanks de medicatie kreeg je in januari van dit jaar nog een aanval, maar een kleintje.
14 dagen geleden volgde er weer een aanval. Een zware, alle registers werden opengetrokken om je erdoor te halen. Het zag er slecht uit. Maar er volgde daarna nieuws dat ons toch wat hoop gaf.
Jij hebt ongelooflijk hard gevochten, de dokters je alle kansen gegeven en wij je gesteund met hard en nieren.Spijtig genoeg heeft het niet mogen baten en ben je na een lange strijd vredig , zonder pijn mogen inslapen. Wij gaan je ongelooflijk hard missen, putten nu kracht om verder te gaan uit jouw kracht en hopen dat waar je nu bent je alles kan en alles mag eten wat je wilt. Ik weet zeker dat je opgevangen word door velen die je zijn voorgegaan en zeker door onze pa, de vava en moemoe van Brasschaat en moemoe van Wezel. Rust zacht lieve schat.